Fokus: de dreiging van “men”

pas op: rolstoel

Wat is een dreigement?

Tegenwoordig lees je veel over bedreigingen die op internet of tegen hulpverleners, ambtenaren en winkelpersoneel worden geuit.

Hoe naar deze bedreigingen ook zijn, ze zijn goed te herkennen en er kan mede daarom iets tegen worden gedaan.

Anders is het met de stille, onderhuidse en daarom vaak gemenere dreigementen die voorkomen, daar waar mensen in een afhankelijkheidspositie zitten, bijvoorbeeld een gehandicapte die in een Fokuswoning woont..

Deze dreigementen hebben altijd één autoriteit namens wie er wordt gesproken.
De onbekende, niet bestaande “men”.

De vorm van zo’n dreigement is vaak deze:

• “men” heeft geklaagd blablabla en daarom….

Of

• als ik jou was, zou ik dat niet doen, “men” heeft dat niet graag en ….

Bij onderzoek valt er nooit een “men” te vinden.

Maar……

Een gehandicapte  is in een Fokuswoning gaan wonen om zijn eigen leven, op zijn eigen manier, onder zijn eigen regie te leiden.

Ook voor Fokus is dit feit een belangrijk onderdeel van het  bezwaar tegen de plannen van de staatssecretaris.

Hierbij past het niet dat “men” heerst in kleine koninkrijkjes in de vorm van Fokusprojecten.

Misschien wordt het tijd dat Fokus er voor zorgt dat deze kleine projectkoninkrijkjes waar “men” heerst worden opgeheven.

Fokus: geen brood in de AWBZ

pas op: rolstoel

Mijn brood wordt nog steeds niet gesmeerd.

Bovendien ziet het er naar uit dat, doordat zoveel zaken binnen het Fokuswonenconcept door elkaar lopen, er nergens een “overwinning” zal worden behaald.zodat versterving zowel voor mij als voor de organisatie Fokus in zicht komt.

De staatssecretaris zegt in haar brief wel dat ze de zorg voor zwaar lichamelijk gehandicapten via ADL-clusters een goed voorbeeld vindt van het scheiden van wonen en zorg, aan de andere kant gooit ze door haar geneuzel over deelproblematiek het kind(Fokus) met het waswater van de AWBZ weg.

Ook haar idee van regie staat haaks op wat door de gehandicapte bedoeld wordt met regie.

De aangenomen motie 181 wordt door haar wel op een heel vreemde wijze geinterpreteerd.

Zij spreekt constant over minstens 16-24 woningen, terwijl Fokusprojecten uit 12-20 woningen bestaan.

Daarmee vallen veel van haar berekeningen(iedere zwaar gehandicapte heeft recht op zijn eigen alarmknop, en dat wordt betaald via “iets”) al in het water……

Wat wel zou kunnen, daar waar zij het over de casemix van handelingen heeft,

als zorgaanbieder(Fokuswonen) met de WMO rond de tafel gaan zitten om in plaats van de juffrouw met mes en vork, alleen een geldbedrag aan Fokus over te maken.

Dit lijkt mij uiteindelijk goedkoper dan iedere keer een mens er op af te sturen.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor alle “verpleegtechnische” zaken,(aan en uitzetten van ademhalingapparatuur e.d.), die nu reeds bij Fokus normaal in het pakket zitten, maar niet onder AWBZ vallen.

De andere, normaal ook al binnen de WMO en de Thuiszorg vallende zaken kunnen gewoon daar blijven waar ze zich nu ook bevinden.

Zij heeft een bedrag van bijna 77 miljoen euro per jaar tot 1-1-2015 geoormerkt.

Daarna moet het toch echt 100% geregeld zijn.
Ook het hier door mij niet genoemde PGB binnen en buiten de woning.

Want dat maakt voor veel mensen pas volledige vrijheid mogelijk.

Fokus: het vak

pas op: rolstoel

Er wordt nergens gesproken over het Vak ADLassistent.

Overal (ook in België)wordt wel gesproken over “ADL-assistentie”, maar dat het niet zo maar een “bijbaantje” is, wordt nergens duidelijk.

Men hoeft er dus niet vreemd van op te kijken dat tot op regeringsnivo het “wonen in een clusterwoning met ADL-assistentie”(pdf-alert) niet echt wordt begrepen.(zie de zogenaamde “zachte landing” , waar de staatssecretaris het bij voortduring over heeft.

En ondanks de aangenomen motie, ben ik toch bang, dat de meerderheid van de regering en ook de bevolking(voorzover geïnteresseerd) blijft denken aan idyllische plaatjes van vrolijke, dankbare gehandicapten, die koffie aangereikt of een jas aangetrokken krijgen door een vriendelijk glimlachende mevrouw(soms meneer).

Maar wat houdt het vak van ADL-assistent dan wel in?

Het eigenlijke “werk”, de handelingen op zich, zijn niet moeilijk.

Iedereen kan kleren aantrekken, eten geven, de tv aanzetten, licht aan doen of iemand douchen of naar de wc helpen.

De kunst is, deze handelingen alleen op aanwijzing van de client te doen.De client doet hiervoor een oproep. Van de client wordt verwacht dat deze zelf de benodigde aanwijzingen geeft en de ADL-assistent niet als “slaafje” beschouwt.
De ADL-assistent dient op een manier te luisteren en de werkzaamheden zodanig uit te voeren dat zowel de client als de ADL-assistent niet extra belast worden, maar toch tevreden zijn.

Dit alles wordt bereikt door zorgvuldig te luisteren en het gevraagde zo goed mogelijk te doen en aanwijzingen duidelijk en compleet te geven.

Dat is het eigenlijke vak.

Fokus: de keerzijde

pas op: rolstoel

Vaak komen alleen de missers van ADLers ter sprake.

 

Logisch, als je bedenkt dat ik als gehandicapte aan de “ontvangende” kant zit.

 

Maar het kan natuurlijk nooit kwaad om eens de missers aan de kant van Fokusclienten op te noemen.

Bijvoorbeeld:

De “besluiteloze” client die zich helemaal laat aankleden, in de spiegel kijkt en dan zegt: “bij nader inzien doe ik dit toch maar niet aan, kleed mij maar weer uit en trek dat maar aan”.

De “chaotische” client die als opdracht geeft thee te maken en eindigt bij het smeren van brood met een glas warme melk.

De “zelfredzame” client die de ADLer van links naar rechts propjes op laat rapen, alleen omdat betreffende ADLer volgens de client voor bepaalde handelingen ongeschikt is “en je moet toch iets “.

De “eenzame” client, die de ADLer als gezelschap beschouwt en haar daarom zo lang mogelijk bij zich houdt en afleidt.

De “maar ik heb er recht op”-client, die de ADLer op de meest vreemde tijden laat douchen of voor eten zorgen “omdat het kan” .

De “wereldvreemde” client, die doordat hij/zij vanaf de jeugd in de watten is gelegd of in instellingen heeft gezeten, eigenlijk geen idee heeft hoe het echte leven er uit ziet en daarom er net naast zit met de assistentievraag.

En natuurlijk de “rancuneuze” client, die inwendig de hele wereld de schuld geeft van de handicap, of die zo gefixeerd is op “gelijke rechten” dat vergeten wordt dat niet-gehandicapten dezelfde gelijke rechten hebben.

Andere soorten clienten kunnen hieronder vermeld worden, ik heb er beslist veel vergeten.

Fokus: Wat, welke, hoezo verantwoordelijkheid?

pas op: rolstoel

Een echte winternachtmerrie speelde zich na de kerst hier af.

 

Overal lag sneeuw, en daaronder verijsde, gesmolten en bevroren sneeuw.

Alleen midden op straat en over  geveegde stoepen kon een rolstoel redelijk vooruit.

De nachtdienst spoedde zich van de ene woning naar de andere,
natuurlijk gewoon daar waar je nog lopen kon.

Lopen, ook fietsen ging nog wel, als er maar uitgekeken werd, waar.

Opeens een stem die riep dat de eigenaar ervan vast zat.

De nachtdienst, klein, maar dapper, ging naar het geluid toe en zag…..

Een Fokusclient die waarschijnlijk dacht dat sneeuw automatisch wijkt voor een gehandicapte in een rolstoel…

(immers iedere gehandicapte heeft recht op blah )  daarom  had deze zich vastgereden op een plaats waar sneeuw en ijs ruimschoots voorhanden waren en een weldenkend persoon zeker niet zou lopen.

Nu stond de rolstoel vast, en ging niet meer voor – of achteruit.
Of de nachtdienst even wou helpen de stoel los te trekken…..

Dat lukte natuurlijk niet,
Of ze toch maar wilde blijven proberen, want ja…
Het voorstel om dan liever de politie of 112 te bellen viel niet in goede aarde want, er was toch geen levensgevaar.

De rolstoel werd door sterke mannen met veel moeite uit de sneeuw getrokken.
Eind goed, al goed?

De volgende dag werkte de nachtdienst met pijn vertrokken gezicht. De schouder….

De huisdokter stuurde haar door naar de fysiotherapeut, die gaf haar oefeningen  en de raad rustig aan te doen.

Zij deelde dit ook op de ADLunit mee, en dat het werken veel pijn deed en bijna niet ging.
Echt veel steun kreeg ze niet, ja, de mededeling dat ze in elk geval toch altijd zou moeten komen en als het echt niet ging dat ze wel andere karweitjes kon doen.

En natuurlijk was er de kreet het is haar eigen verantwoordelijkheid gevolgd door opsommingen dat het vullen van diensten met al die zieken bijna niet te doen was en dat iedereen het daardoor zo moeilijk had.

Ze heeft een week zo doorgesukkeld.
De pijn werd alleen maar meer.
En nu heeft ze inderdaad de verantwoordelijkheid genomen, namelijk die  dat de eerste prioriteit je eigen lichaam moet zijn.

Vandaag heeft ze zich eindelijk ziek gemeld.

weekendje

En ook dit jaar weer een vervolg op het jaarlijks terugkerende verhaal van “vreemd roosteren” en vakanties.
De vorige aflevering van deze jaarlijkse soap staat hier en hier.

Er volgde een gesprek, waarop hier mijn reactie.

In het afgelopen jaar is de bezettingsgraad alleen verslechterd, waardoor de ADL zich vaak bijna letterlijk over de kop werkte.
Ook zijn er diverse malen invalkrachten en zelfs uitzendkrachten op het project werkzaam geweest.

Ieder jaar komt de vakantieperiode terug en ieder jaar wordt een schepje meer op zowel de ADL als de cliënt gelegd.
Maar zoals gewoonlijk komen de leukste dingen het laatst aan de beurt.

Dit weekend waren er overdag diverse vakantiekrachten en andere krachten in dienst die niet overal de gevraagde handelingen konden uitvoeren.

Dit had natuurlijk wachttijden tot gevolg doordat degeen die wel overal inzetbaar was regelmatig collega’s moest helpen of aflossen.

Morgen is er zo gegoocheld dat 1 ADL een gesplitste dienst heeft, er een uitzendkracht rondloopt en er in elk geval minstens 1 uur lang niemand aanwezig is die alle handelingen kan uitvoeren.

Dat dit tot ongewenste of zelfs gevaarlijke situaties kan leiden hoef ik niet uit te leggen.
Ondanks het vorig jaar gevoerde gesprek met de LM waarin werd gezegd dat waar mogelijk dergelijke dingen niet zouden voorkomen is de situatie het afgelopen jaar, mede door enkele langdurige ziektegevallen, en de “behoefte om aan cijfers uit Groningen”te voldoen, verslechterd.

Ik heb maar weer een klacht21082010-mail gestuurd

Ik ben benieuwd welk smoesje er nu weer gebruikt gaat worden.

Fokus: de worst van de sollicitant

Nee, helaas voor u, klik gerust verder.

Ik heb het hier over het gezegde “een worst voor iemand’s neus houden”.

In dit geval bestaat de worst uit nieuwe mensen, sollicitanten.

Dat er op dit projekt een personeelsgebrek is, is al langer bekend.

Doordat  mensen langdurig ziek zijn, en doordat veel “vaste” contracten natuurlijk nog steeds op de door hen ingenomen “vaste” posities(diensten) werken, ontstaan regelmatig situaties waarbij niet alle uren met voldoende personeel bezet kunnen worden.
Op zo’n moment zegt mijn mailprogramma: I got mail for you.
En daar is hij dan:

De worst van de sollicitant op een bedje van niet-bezette uren, gegarneerd met verontschuldigingen.

Vinkjescultuur

Hoera, de tilliftenkeuring (verplicht blijkbaar door “Den Haag”enzo) wordt weer afgenomen.

Vorig jaar schreef ik hier een stukje over.
Maar goed, nieuw jaar, nieuwe kansen.

De ADL-er komt met haar lijst en ik zeg dat ze maar moet kijken.
Na vijf minuten komt zij weer terug.
“En?”

“Er staat niets op de lift”,

“Wat zou er dan moeten zijn? “

“Er hoort een sticker op te staan, wanneer hij gekeurd is.”

En dat gegeven dient zij dan aan te vinken op haar lijst. Ik vraag waarop hij dan gekeurd zou hebben moeten zijn. Volgens het papier op technisch functioneren enzo.
“Weet je wat? Ik bel gewoon ff met degenen die die keuring voor de gemeente moeten uitvoeren. Volgens mij is er afgelopen jaar wel iemand geweest, die had ook een lijst, ik weet niet precies wat hij deed, maar dat horen we dan”.
Zo gedaan.

“Ja mevrouw, op 23 februari is hij door ons gekeurd en nee, wij plakken nooit stickers ofzo.”

Deze informatie is voldoende.
Ik zeg: “nu vul jij op jouw lijst 23 februari in, iedereen tevreden”.

Bij navraag bij de ADL-er hoorde ik dat tot nu toe geen van de door haar bezochte mensen een tillift met een sticker hadden.

Regelmatig lees ik ergens dat verplichtingen en andere protocollen, ondanks dat er iets naars gebeurd is, “nageleefd zijn “.
Het bewijs hiervan is te zien aan de vinkjes.

Fokus: terug/heen blik

Er kwam een brief, een mooie brief.

Bij een paar dingen zou ik toch wel kleine kanttekeningetjes willen plaatsen.

Er staat:

“Terugkijkend kan ik zeggen dat 2009 voor de Focuslocatie xxxxxx een positief jaar geweest;”

Nu houd ik de tijd (inclusief wachttijd) die ik nodig heb voor een assistentieverlening al erg lang bij.
En ik heb voor 2009 het volgende:

januari 16 dagen van 23 tot 119 minuten per dag
februari 25 dagen van 18 tot 74 minuten per dag
maart 19 dagen van 16 tot 90 minuten per dag
april 17 dagen van 16 tot 80 minuten per dag
mei 15 dagen van 16 tot 95 minuten per dag
juni 11 dagen van 16 tot 90 minuten per dag
juli 19 dagen van 20 tot 105 minuten per dag
augustus 18 dagen van 20 tot 109 minuten per dag
september 21 dagen van 16 tot 85 minuten per dag
oktober 20 dagen van 20 tot 135 minuten per dag
november 17 dagen van 20 tot 94 minuten per dag
december 15 dagen van 20 tot 109 minuten per dag (t/m 25-12)

Dit zijn 213 dagen uit 365 dagen.

16 minuten tot 135 minuten totaal vanaf het opstaan tot het naar bed gaan.

Dit kan ik geen positief resultaat noemen, laat staan dat ik spreek over een positief jaar.
Dit is maar een woning uit het project, misschien moeten deze cijfers zelfs nog vermenigvuldigd worden.

“We hebben geen uitzonderlijk hoog ziekteverzuim gehad. Hierdoor is de assistentieverlening én het werkplezier gelukkig niet in het gedrang gekomen.”

Dit vind ik een erg leuke. Het hele afgelopen jaar werd op de vraag hoe het kan dat er zoveel wachttijden zijn, geantwoord met:  Zieken he, dan moeten we schuiven, daar kunnen we niets aan doen.

“Voor het nieuwe jaar spreek ik de wens uit dat we op dezelfde wijze door mogen gaan; dat u tevreden bent en blijft over de assistentieverlening die wordt geboden en de medewerkers met plezier deze assistentie verlenen.”

Ik zou liever niet op dezelfde wijze doorgaan.

Fokus: hygiene-2

Hier is het vervolg op het stukje getiteld “hygiene” van 10 september j.l..

Hier kwam het “noodplan” ter sprake waarin bij het in kracht treden van fase 2 iets vreemds stond opgenomen. Er stond dat het baden of douchen dan wel eens in het nauw kon komen.

Dit kon natuurlijk de bedoeling niet zijn. Zeker niet, als goede hygiene de kans om griep te krijgen verkleint.
Ook de Locatiemanager zei in een gesprek dat dit natuurlijk niet de bedoeling was en het betreffende stukje in het noodplan is nu gewijzigd.
De nieuwe tekst van het stuk luidt:

Het noodplan zal uit twee fases bestaan. Fase 1 is van kracht als 30% van het personeel ziek is. Voor ons betekent dat ongeveer 8 mensen. Met een dergelijk verzuim is het niet mogelijk om de “normale” dienstverlening doorgang te laten vinden. Het werken op afroep zal, daar waar mogelijk, worden omgezet naar werken op afspraak.Fase 2 start als 50% of meer ziek is, dit betekent voor ons 13 en meer personen. In deze fase zal er een minimale assistentieverlening zijn. Ik zal in overleg met u bepalen wat dit voor u betekent.

Natuurlijk zijn er in het kader van bovenstaande met elke client door de Locatiemanager  individuele afspraken gemaakt en ligt er een soort “draaiboek”hier op het project.

Ook al was het slechts een kleine tekstuele wijziging, het is in zoverre belangrijk, dat als ooit een noodplan noodzakelijk is, de basis assistentieverlening niet in het gedrang komt.

Gelukkig heeft niemand hier griep, en dat wil iedereen graag zo houden.