Fokus: wachten, waarop?

Fokus is verantwoordelijk voor het leveren van assistentie op afroep. Dat deden we, dat doen we en dat zullen we ook blijven doen. Dat is per slot van rekening wat we met de cliënten hebben afgesproken en waarvoor  we zijn opgericht en voor worden betaald.

Dit zijn de woorden van Okko Jongma, directeur van Fokus in het blad Infokus van juli 2008.
Hij schreef dit nadat o.a. bij de Clientenraad van Fokus beroering was ontstaan over een andere uitspraak van hem.
In die uitspraak valt te lezen dat Fokus zich enigszins hypocriet opstelt tegenover het onontkoombare en moeilijk oplosbare probleem van wachttijden.
Meer nog, er werd in zoveel woorden gezegd dat

“Een cliënt die weet waar en waarom hij wachttijden oploopt, kan immers ook besluiten een geschikter tijdstip voor
zijn oproep te kiezen.”

Natuurlijk kan een client dat, maar daarvoor is de client niet in een Fokusproject gaan wonen.
Hij vervolgt met:
“Dat is niet verplicht, niet dwingend voorgeschreven, maar soms handig en verstandig in een poging gezamenlijk de kwaliteit van dienstverlening en leven te” bevorderen”.

Ik vraag mij af hoe iemand zijn kwaliteit van leven bevordert door een ander levensritme in te stellen via de “keuze” ik roep voortaan vroeger op, dan word ik uit mijn bed gehaald zonder dat ik een of anderhalf uur wachttijd heb.
Deze client gaat dan natuurlijk ook zijn maaltijden, douches, enzovoort verschuiven, immers, ook gehandicapten hebben op gezette tijden honger. Al zijn kennissen moeten er maar aan wennen ’s avonds tot uiterlijk 2100 uur op bezoek te kunnen komen, want, wie vroeg op wil staan dient ook vroeg naar bed te gaan.
Zijn werkgever heeft een werknemer die ’s middags al niet meer volledig bij de les is, want wie om ongeveer 5 uur opstaat levert later op de dag niet meer de prestatie die een ander nog wel levert.
Kortom, het is maar wat over kwaliteit van leven wordt gedacht.
Over de kwaliteit van dienstverlening zou ik alleen willen opmerken dat er in Fokusprojecten ’s nachts maar 1 nachtdienst aanwezig is, die juist omdat het de enige is, op alle oproepen moet reageren.

Komt er dan om 0500 regelmatig iemand die wil opstaan, ontbijten enzovoort, vraag ik mij af hoe het met de kwaliteit gesteld zal zijn.

En in zijn zogenaamde verduidelijking en excuus wordt het, verbloemd en omgeven met mooie woorden, herhaald.

Met de nieuwe wachttijdenregistratie kunnen we nu goed zien waar de kneep zit en waarom. Die informatie kan Fokus helpen wachttijden te bekorten en te voorkomen, maar kan ook de cliënt inzicht geven in de kansen en risico’s van wachttijden. Hij kán daarop zijn oproep afstemmen. Dat hoeft niet, dat moet niet, maar kán.

Over de “nieuwe wachttijdenregistratie” wil ik kwijt dat ik deze niet alleen niet ken, maar dat ik daar zelfs nog nooit van/over heb gehoord.
De wachttijdenregistratie zoals ik die al ongeveer veertien jaar meemaak is dat de tijd die verstrijkt tussen oproep en dienstverlening en boven de 15 minuten uitkomt, in het rood wordt genoteerd.

Dat wachttijden soms onontkoombaar zijn, valt niet te vermijden. De woonsoort is daaraan inherent. Het is net als bij een deur, er kunnen maar een paar mensen tegelijk door.
Maar dat in dezelfde zin over wachttijden die onoplosbaar zijn wordt gesproken, daartegen verzet ik mij.

Indien LM’ers zich daadwerkelijk wekelijks over de registraties zouden buigen en bereid zouden zijn de kwaliteit van de dienstverlening voorop te stellen in plaats van deze registraties te gebruiken om te voldoen aan produktiviteitscijfers van 70 tot 90%,indien lang in dienst zijnde ADLers daadwerkelijk zouden beseffen dat een week uit zeven verschillende dagen en niet iedere week uit een en dezelfde dag bestaat, en als clienten zich daadwerkelijk. zouden realiseren dat in elk project andere clienten in hetzelfde wachtschuitje zitten zou er al een basis voor een oplossing zijn.