Fokus: vragen

Onderstaand een fictief interview, samengesteld uit de replies op het volkskrantblog Fokus: plannen? van 11 december 2008.
Voor dit blog is de vorm “vraag en antwoord”gebruikt.
De originele replies kunnen natuurlijk altijd worden teruggelezen op het betreffende blog.

Vraag:
=zijn langste tijd heeft gehad.=
En dan ?

Antwoord:
Ik denk dat wie kan een pgb zal aanvragen en proberen te verhuizen.
Dit kan alleen als de WMO in de gemeente niet gaat dwarsliggen. Anders mag men naar een instelling.

Voor niet zo zwaar gehandicapten maakt alles weinig verschil.
Het zijn juist de echt zwaar gehandicapten die er de gevolgen van krijgen.
En de zwaargehandicapte is druk bezig met in leven te blijven, vaak hebben zij geen energie meer over om te protesteren.Dus dat wordt slikken of stikken.

Vraag:
Zo,n instelling is een ramp begrijp ik.
Of zit daar ook nog verschil in ?

Antwoord:
Er zal best ook wel verschil in zorg bij zitten, maar het ergste is dat je daar wordt geleefd en niets te zeggen heb over wat er met je gebeurt.

Vraag:
Maar heb je dat nu dan wel ?

Even afgezien van het feit dat je nu in je eigen hutje zit.
Maar je zit nu toch ook met een groot verloop van zorgmedewerkers
Je moet nu toch ook maar afwachten hoe de hulp die je nodig hebt uitpakt.

Antwoord:
Ja, ik doe altijd alleen wat ik wil en wanneer ik het wil. (behalve natuurlijk waar ik niet kan, zoals lopen ofzo).

Ik leef net als jij, koop mijn eten, betaal mijn huur enzovoort.
Daarom is het ook belangrijk dat mensen goed ingeleerd zijn en affiniteit met het vak hebben.

Vraag:
Aan de ene kant zit je dus met een tekort aan KUNDIG personeel, maar aan de andere kant wil je deze levensstijl kost wat kost behouden
Heb je ook nog mensen buiten die zorg waar je er mee over kunt praten en die de kwaliteit ook mee in de gaten houden ?

Antwoord:
Nee, waarom? Net als iedereen heb ik ook gewoon vrienden, waarmee ik als ik daar behoefte aan zou hebben zou kunnen praten, maar gelukkig leef ik niet voor Fokus.

Vraag:
Nee dat bedoel ik niet
Ik bedoel, is er een maatschappelijk werker of voor mijn part ook een vriend of vriendin, die met jou en afzonderlijk van jou, verkeerde dingen zien
Dat je niet alleen bent als je klaagt, dat ook anderen dat zien en zeggen.

Antwoord:
Iedereen ziet de verkeerde dingen, maar net als ieder ander heb ook ik gelukkig geen “instantie” die mijn leven regelt. Dat is juist de essentie van Fokus, er is geen verschil met andere burgers.

Vraag:
Je hebt een clientenraad begrijp ik.
Zijn die bij machte jouw klachten aan te kaarten en vooral zijn ze daartoe bereid.

Antwoord:
De clientenraad zou zich inderdaad sterk moeten maken voor veel van de dingen die hier beschreven zijn, maar op de een of andere manier blijft het er bij zitten. Ze zijn van goede wil, maar blijkbaar vallen deze zaken buiten hun “bevoegdheid”, of laten zij zich wijsmaken dat dat zo is. Bovendien hebben zij slechts een adviserende functie.

Vraag:
Kun jij je rechtstreeks zinvol tot die clientenraad richten met een inviduele klacht ?
En doen ze dan ook gericht iets met jouw klacht ?
Of moeten er eerst meer van dezelfde klachten zijn ?
Als dat zo is, zou je moeten overwegen om een alternatieve raad op te richten

Antwoord:
Nee, ze zijn niet voor individuele klachten, dat is blijkbaar een van de moeilijkheden, uiteindelijk zijn natuurlijk alle klachten terug te voeren op individuen. Die kunnen dan wel een klacht indienen bij de clientenvertrouwenspersoon, maar daaruit worden natuurlijk weer nooit zaken doorgetrokken naar beleid. Privacy enzo.
Kortom, eigenlijk kan de clientenraad alleen als wassen neus fungeren, of zij nu willen of niet.
Een alternatieve raad zou “natuurlijk geen gesprekspartner” kunnen zijn, blahblah, bovendien, mijn mogelijkheden zijn beperkt tot het via computer communiceren.

Daar ik niet kan bewegen, anders dan met mijn hoofd, kom ik de deur niet uit.
En waarschijnlijk geldt een dergelijke problematiek wat betreft de mobiliteit, voor veel mensen.
Tis een soort catch 22.

Vraag:
En de klager wacht sancties ?

Antwoord:
Dat hoop ik toch van niet. Dat zou helemaal een schande zijn.

Vraag:
Wat zou een buitenstaander zoals ik, behalve je geen buitenstaander meer voelen, kunnen doen ?

Antwoord:
Meehelpen proberen belangstelling en vooral begrip voor de problematiek te krijgen bij onverschillig wie, de publieke opinie.
Het is een heel moeilijk over te brengen materie.
Vooral omdat dat stuk gehandicapten er bij zit. Mensen hebben ergens toch het idee dat “er voor die zielige mensen die al zoveel missen” gezorgd moet worden.
En daarom gaat het juist. Wij zijn niet zielig, netzomin als jij dat bent.
Daarom wonen wij in een Fokuswoning, daarom hebben ook veel mensen er een pgb bij.
Stel je voor: op een dag wordt je wakker en de gemeente zegt jou waar jij je boodschappen moet doen, en daarom krijg je het geld voor die boodschappen ook niet meer in handen, want dat heb je toch niet nodig.

Vraag:
=En daarom gaat het juist. Wij zijn niet zielig, netzomin als jij dat bent=

Je kunt ook te bang zijn om zielig gevonden te worden
Daarmee kun je jezelf ook dingen onthouden waar je gewoon recht op hebt

Zuiver rationeel gezien :
De bedragen die ik wel eens hoor noemen van wat een bed in een instelling kost.
Dan lijkt mij dat iemand die op één of andere manier zich nog grotendeels zelf kan bedruipen, alleen wat dat betreft al iets om voor te vechten.

Antwoord:
Daar zijn in 2004/2005 onderzoeken naar geweest, sommige dingen zijn duurder, vanwege 24 uursdiensten, de overhead enzo, maar het is inderdaad uiteindelijk iets goedkoper. In elk geval mensvriendelijker doordat iedereen gewoon in zijn eigen gezinssamenstelling woont, de hulp is er per slot van rekening alleen voor die dingen die men niet zelf kan.

Vraag:
In zo’n project zullen er wel gradaties zijn waarin mensen zich nog zelf kunnen redden.
De één zal daardoor goedkoper zijn dan de ander.
Wat het gemiddelde daarom goedkoper maakt dan hetzelfde aantal mensen in een instelling te plaatsen.
Waar de kostprijs vrijwel niet naar beneden gaat als er tussen zitten die zich beter kunnen redden dan een ander.

Antwoord:
Er wordt vooraf geindiceerd hoeveel Fokushulp iemand nodig zal hebben, dit bepaalt of iemand kandidaatbewoner is.

Verder wordt niet naar de zwaarte van de clienten in een project gekeken, de ADL-assistenten verschillen dus ook in aantal per project.

Er wordt tegenwoordig wel naar “produktiviteit” gekeken, wat op zich niet slecht is, maar bij sommige projecten doorslaat de verkeerde kant op.

Vraag:
Laat het eens zwart op wit uitrekenen, wat jij nu kost en wat jij zou kosten als je in een instelling zou zitten.
Daar is niks geen zieligheid bij.
Gewoon cijfers
Daar is iedereen gek op tegenwoordig.

=de ADL-assistenten verschillen dus ook in aantal per project.=
Dus het ene project is goedkoper dan het andere,wat van invloed is op de totale kosten

Wat moet ik onder produktiviteit verstaan ?
Wat je zelf nog kan ?

Antwoord:
Ik zou niet precies weten hoe ik dit aan zou moeten pakken, ruw gezegd mijn aantal hulpuren x het totale uurbedrag voor ADL, inclusief overhead.
Daartegenover eten, wassen, en wonen mensen in instellingen op kosten van de instelling, dus dan moet dat weer terug worden gebracht naar 1 individu.
Dat is de uitkomst van dat onderzoek waar ik het over had, dat is dus bekend.

Slotzin van de vrager:

Dan is het dus zaak de waarde te bepalen van jouw welbevinden, als je zoals nu, zover dat gaat, onafhankelijk wilt zijn.